Kalendarium

1377 – pierwsza wzmianka o Kraśniku; król Ludwik Węgierski nadał królewskie miasto Kraśnik Iwanowi i Dymitrowi Gorajskim (nadanie prawa magdeburskiego);

1401 – po zmarłym Dymitrze, Kraśnik w spadku dostała wdowa Beata;

1403 – pierwsza wzmianka o kościele parafialnym pw. św. Pawła;

1405 – ślub Anny, córki Dymitra, i Andrzeja Tęczyńskiego, kasztelana wojnickiego; Kraśnik jako wiano Anny przeszedł do mężnego rodu Tęczyńskich (do 1563 roku);

1468 – Jan z Rabsztyna Tęczyński sprowadził kanoników regularnych; utworzono pierwszą szkołę w Kraśniku;

1499 – najazd Tatarów;

1531 – Jan Tęczyński ufundował drewniany kościół szpitalny pw. św. Ducha i szpital dla ubogich;

1564 – śmierć Jana Tęczyńskiego; Kraśnik przeszedł w ręce książąt Olelkiewiczów-Słuckich;

1590 – oddanie do użytku pierwszego wodociągu zaopatrującego miasto i zamek w wodę;

1593 – zniesienie przez księcia Aleksandra Słuckiego zakazu osiedlania się Żydów w mieście; wybudowanie pierwszej synagogi, domu rabina i domu kantora; Kraśnik na krótko przeszedł w ręce Radziwiłłów;

1604 – Zofia Słucka, żona Janusza Radziwiłła, podarowała obciążone długami dobra kraśnickie Janowi Zamoyskiemu; w rękach Zamoyskich Kraśnik pozostał do 1866 roku;

1628 – zaraza w mieście;

1648 – najazd Kozaków;

1657 – najazd Szwedów, którzy zniszczyli i zrabowali miasto;

1746 – wielki pożar w mieście;

1796 – po III rozbiorze Polski Kraśnik znalazł się w zaborze austriackim;

1809 – ziemia lubelska i Kraśnik zostały włączone do Księstwa Warszawskiego;

1810 – Kraśnik został siedzibą powiatu;

1816 – Kraśnik wszedł w skład obwodu zamojskiego z siedzibą w Janowie Lubelskim;

1863 – powstanie styczniowe, atak mieszkańców (wspólnie z powstańcami) na koszary rosyjskie, w odwecie za to władze carskie zlikwidowały zakon kanoników regularnych;

1878 – w ramach restrykcji carskich za udział w powstaniu styczniowym Kraśnik utracił prawa miejskie;

1907 – w Kraśniku została utworzona ochotnicza straż pożarna;

1914 – krwawe walki armii rosyjskiej i austriackiej; powstaje pierwsza cegielnia, działająca do dnia dzisiejszego;

19 lipca 1915 – po przegranej bitwie z Austriakami Rosjanie ostatecznie, po przeszło stu latach, opuścili Kraśnik;

1915 – miasto otrzymało połączenie kolejowe z Lublinem i Rozwadowem;

1917 – ukonstytuowała się pierwsza Miejska Rada Narodowa; zainstalowano oświetlenie elektryczne ulic;

1918 – utworzono gimnazjum w Kraśniku;

3 listopada 1918 – Kraśnik ponownie otrzymał prawa miejskie;

1922 – w mieście stacjonuje na stałe 24 Pułk Ułanów;

1936 – Kraśnik miał 43,1 km² powierzchni i 12 923 mieszkańców;

1937 – Kraśnik włączono do Centralnego Okręgu Przemysłowego;

15 września 1939 – Kraśnik został zajęty przez wojska niemieckie; obok osiedla fabrycznego hitlerowcy utworzyli obóz koncentracyjny, będący oddziałem obozu na Majdanku; zginęło tam około 8 tys. więźniów, głównie pochodzenia żydowskiego;

1939–1945 – Kraśnik był ważnym ośrodkiem ruchu oporu; w mieście i okolicy działały oddziały partyzanckie AK, AL, GL i NSZ;

28 lipca 1944 – koniec okupacji niemieckiej;

1948 – na bazie Fabryki Amunicji Dąbrowa-Bór utworzono Kraśnicką Fabrykę Wyrobów Metalowych (obecna Fabryka Łożysk Tocznych – Kraśnik S.A.); rozbudowano osiedle robotnicze, nadając mu nazwę Dąbrowa-Bór;

1950 – utworzono Zasadniczą Szkołę Metalową i Technikum Mechaniczne nr 1;

1953 – uruchomiono szpital w dzielnicy fabrycznej;

1 stycznia 1954 – Dąbrowa-Bór otrzymała prawa miejskie i nazwę Kraśnik Fabryczny;

1954 – powstało Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Reja w Kraśniku Fabrycznym;

1958 – rozpoczęto budowę dzielnicy mieszkaniowej Koszary;

1960 – zorganizowano Zasadniczą Szkołę Zawodową;

1969 – przekazano do użytku szpital powiatowy;
1972 – Kraśnicka Fabryka Wyrobów Metalowych przyjęła inną nazwę: Fabryka Łożysk Tocznych w Kraśniku;

1 października 1975 – Kraśnik i Kraśnik Fabryczny połączono w jedno miasto.